rozkurczenie
Polish
Etymology
From rozkurczyć + -enie.
Pronunciation
- Rhymes: -ɛɲɛ
- Syllabification: roz‧kur‧cze‧nie
Noun
rozkurczenie n
- verbal noun of rozkurczyć
- (Far Masovian) space; room
- Tu nie ma rozkurczenia. ― There's no room here.
Declension
Declension of rozkurczenie
| singular | |
|---|---|
| nominative | rozkurczenie |
| genitive | rozkurczenia |
| dative | rozkurczeniu |
| accusative | rozkurczenie |
| instrumental | rozkurczeniem |
| locative | rozkurczeniu |
| vocative | rozkurczenie |
Further reading
- rozkurczenie in Polish dictionaries at PWN
- Antoni Waga (1860) “rozkurczenie”, in “Abecadłowy spis wyrazów ludowego języka w okolicach Łomży, Wizny i przyległych”, in Kazimierz Władysław Wóycicki, editor, Biblioteka Warszawska (in Polish), volume 2, Warsaw, page 757