rzygacz

Polish

Etymology

From rzygać (“to vomit, puke”) +‎ -acz.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈʐɘ.ɡat͡ʂ/
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -ɘɡat͡ʂ
  • Syllabification: rzy‧gacz

Noun

rzygacz m animal

  1. gargoyle
    Synonyms: gargulec, garłacz, pluwacz, plwacz

Declension

Declension of rzygacz
singular plural
nominative rzygacz rzygacze
genitive rzygacza rzygaczy/rzygaczów
dative rzygaczowi rzygaczom
accusative rzygacz rzygacze
instrumental rzygaczem rzygaczami
locative rzygaczu rzygaczach
vocative rzygaczu rzygacze

Noun

rzygacz m pers (female equivalent rzygaczka)

  1. (colloquial) vomiter, puker (someone who vomits or pukes)

Declension

Declension of rzygacz
singular plural
nominative rzygacz rzygacze
genitive rzygacza rzygaczy
dative rzygaczowi rzygaczom
accusative rzygacza rzygaczy
instrumental rzygaczem rzygaczami
locative rzygaczu rzygaczach
vocative rzygaczu rzygacze

Further reading

  • rzygacz in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • rzygacz in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.