sanctificatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of sānctificō.
Participle
sānctificātus (feminine sānctificāta, neuter sānctificātum); first/second-declension participle
- consecrated
- purified (freed from sin)
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | sānctificātus | sānctificāta | sānctificātum | sānctificātī | sānctificātae | sānctificāta | |
| genitive | sānctificātī | sānctificātae | sānctificātī | sānctificātōrum | sānctificātārum | sānctificātōrum | |
| dative | sānctificātō | sānctificātae | sānctificātō | sānctificātīs | |||
| accusative | sānctificātum | sānctificātam | sānctificātum | sānctificātōs | sānctificātās | sānctificāta | |
| ablative | sānctificātō | sānctificātā | sānctificātō | sānctificātīs | |||
| vocative | sānctificāte | sānctificāta | sānctificātum | sānctificātī | sānctificātae | sānctificāta | |