schandelijk

Dutch

Etymology

From Middle Dutch schandelijc. Equivalent to schande +‎ -lijk.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈsxɑn.də.lək/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: schan‧de‧lijk

Adjective

schandelijk (comparative schandelijker, superlative schandelijkst)

  1. shameful, disgraceful, dishonourable
    Synonyms: schandalig, godgeklaagd, hemeltergend

Declension

Declension of schandelijk
uninflected schandelijk
inflected schandelijke
comparative schandelijker
positive comparative superlative
predicative/adverbial schandelijk schandelijker het schandelijkst
het schandelijkste
indefinite m./f. sing. schandelijke schandelijkere schandelijkste
n. sing. schandelijk schandelijker schandelijkste
plural schandelijke schandelijkere schandelijkste
definite schandelijke schandelijkere schandelijkste
partitive schandelijks schandelijkers —

Derived terms

  • schandelijkheid

Descendants

  • Afrikaans: skandelik
  • Negerhollands: skandlik

Adverb

schandelijk (comparative schandelijker, superlative schandelijkst)

  1. shamefully

Usage notes

  • Not to be confused with schadelijk (“harmful”).
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.