scitulus
Latin
Etymology
From scītus (“beautiful, elegant”) + -ulus (diminutive suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈskiː.tʊ.ɫʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈʃiː.t̪u.lus]
Adjective
scītulus (feminine scītula, neuter scītulum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | scītulus | scītula | scītulum | scītulī | scītulae | scītula | |
genitive | scītulī | scītulae | scītulī | scītulōrum | scītulārum | scītulōrum | |
dative | scītulō | scītulae | scītulō | scītulīs | |||
accusative | scītulum | scītulam | scītulum | scītulōs | scītulās | scītula | |
ablative | scītulō | scītulā | scītulō | scītulīs | |||
vocative | scītule | scītula | scītulum | scītulī | scītulae | scītula |
Derived terms
Related terms
References
- “scitulus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "scitulus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- scitulus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.