scortatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of scortor
Participle
scortātus (feminine scortāta, neuter scortātum); first/second-declension participle
- having been with a whore
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | scortātus | scortāta | scortātum | scortātī | scortātae | scortāta | |
| genitive | scortātī | scortātae | scortātī | scortātōrum | scortātārum | scortātōrum | |
| dative | scortātō | scortātae | scortātō | scortātīs | |||
| accusative | scortātum | scortātam | scortātum | scortātōs | scortātās | scortāta | |
| ablative | scortātō | scortātā | scortātō | scortātīs | |||
| vocative | scortāte | scortāta | scortātum | scortātī | scortātae | scortāta | |
References
- “scortatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press