scutilus
Latin
Etymology
From the same Proto-Indo-European root as Ancient Greek σκύλλω (skúllō, “to molest, annoy”) and Lithuanian skùtas (“a small piece of something”).[1]
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈskʊ.tɪ.ɫʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈskuː.t̪i.lus]
Adjective
scutilus (feminine scutila, neuter scutilum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | scutilus | scutila | scutilum | scutilī | scutilae | scutila | |
| genitive | scutilī | scutilae | scutilī | scutilōrum | scutilārum | scutilōrum | |
| dative | scutilō | scutilae | scutilō | scutilīs | |||
| accusative | scutilum | scutilam | scutilum | scutilōs | scutilās | scutila | |
| ablative | scutilō | scutilā | scutilō | scutilīs | |||
| vocative | scutile | scutila | scutilum | scutilī | scutilae | scutila | |
References
- “scutilum”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- scutilus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- ^ Walde, Alois, Hofmann, Johann Baptist (1954) “scutilus”, in Lateinisches etymologisches Wörterbuch (in German), 3rd edition, volume 2, Heidelberg: Carl Winter, page 503