secutuleia
Latin
Etymology
From secūtulēius (mulier) (“woman who follows”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [sɛ.kuː.tʊˈɫeː.ja]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [se.ku.t̪uˈlɛː.ja]
Noun
secūtulēia f (genitive secūtulēiae); first declension
Declension
First-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | secūtulēia | secūtulēiae |
| genitive | secūtulēiae | secūtulēiārum |
| dative | secūtulēiae | secūtulēiīs |
| accusative | secūtulēiam | secūtulēiās |
| ablative | secūtulēiā | secūtulēiīs |
| vocative | secūtulēia | secūtulēiae |
Adjective
secūtulēia
- inflection of secūtulēius:
- feminine nominative/vocative singular
- neuter nominative/accusative/vocative plural
Adjective
secūtulēiā
- feminine ablative singular of secūtulēius