sementium
Latin
Etymology 1
Noun
sēmentium
- genitive plural of sēmentis
Etymology 2
Neuter form based on etymology 1. The singular sementium is first attested in the Vetus Itala. The plural sementia is attested in Pseudo-Augustine (late 6th. c.) and in a document dating from 820 CE.
Noun
sementium n (genitive sementiī or sementī); second declension (Late Latin)
- (nonstandard) seed
Declension
Second-declension noun (neuter).
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | sementium | sementia |
| genitive | sementiī sementī1 |
sementiōrum |
| dative | sementiō | sementiīs |
| accusative | sementium | sementia |
| ablative | sementiō | sementiīs |
| vocative | sementium | sementia |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Descendants
All reflect the plural sementia, reanalyzed as a feminine singular.
- Balkan Romance:
- Italo-Romance:
- Italian: semenza
- Sicilian: simenza
- Padanian:
- Northern Gallo-Romance:
- Franco-Provençal: semênce, semensa
- Old French: semance, semence, semenche, somence
- Champenois: smas, soumace
- French: semence ⇒ ensemencer (verb)
- Lorrain: smas, semance, s'moce, smos, semauce
- Norman: sumenche, seumanche, sumence, semenche ⇒ s'menchi (verb)
- Picard: séminche, chéminche
- Walloon: simince, sumince
- Southern Gallo-Romance:
- Catalan: semença
- Occitan: semença
- Ibero-Romance:
- Old Spanish: semiença
- Spanish: simienza (obsolete) ⇒ semencera
- Old Spanish: semiença
References
- Walther von Wartburg (1928–2002) “sĕmĕntia”, in Französisches Etymologisches Wörterbuch, volume 11: S–Si, page 430