serenificus
Latin
Etymology
From serēnus (“serene”) + faciō (“to make, to do”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [sɛ.reːˈnɪ.fɪ.kʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [se.reˈniː.fi.kus]
Adjective
serēnificus (feminine serēnifica, neuter serēnificum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | serēnificus | serēnifica | serēnificum | serēnificī | serēnificae | serēnifica | |
| genitive | serēnificī | serēnificae | serēnificī | serēnificōrum | serēnificārum | serēnificōrum | |
| dative | serēnificō | serēnificae | serēnificō | serēnificīs | |||
| accusative | serēnificum | serēnificam | serēnificum | serēnificōs | serēnificās | serēnifica | |
| ablative | serēnificō | serēnificā | serēnificō | serēnificīs | |||
| vocative | serēnifice | serēnifica | serēnificum | serēnificī | serēnificae | serēnifica | |
References
- “serenificus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- serenificus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.