skenken
Old Dutch
Etymology
From Proto-West Germanic *skankijan.
Verb
skenken
- to pour
Inflection
Conjugation of skenken (weak class 1)
| infinitive | skenken | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | skenco, skencon | skenkida |
| 2nd person singular | skenkis | skenkidos |
| 3rd person singular | skenkit | skenkida |
| 1st person plural | skencun | skenkidon |
| 2nd person plural | skenkit | skenkidot |
| 3rd person plural | skencunt | skenkidon |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | skenke | skenkidi |
| 2nd person singular | skenkis | skenkidis |
| 3rd person singular | skenke | skenkidi |
| 1st person plural | skenkin | skenkidin |
| 2nd person plural | skenkit | skenkidit |
| 3rd person plural | skenkin | skenkidin |
| imperative | present | |
| singular | skenki | |
| plural | skenkit | |
| participle | present | past |
| skenkendi | skenkit, giskenkit | |
Derived terms
Descendants
Further reading
- “skenken”, in Oudnederlands Woordenboek, 2012