skonać

Polish

Etymology

From s- +‎ konać.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈskɔ.nat͡ɕ/
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -ɔnat͡ɕ
  • Syllabification: sko‧nać

Verb

skonać pf (imperfective konać)

  1. (intransitive) to die, to expire
    Synonyms: see Thesaurus:umierać

Conjugation

Conjugation of skonać pf
person singular plural
masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive skonać
future tense 1st skonam skonamy
2nd skonasz skonacie
3rd skona skonają
impersonal skona się
past tense 1st skonałem,
-(e)m skonał 		skonałam,
-(e)m skonała 		skonałom,
-(e)m skonało 		skonaliśmy,
-(e)śmy skonali 		skonałyśmy,
-(e)śmy skonały
2nd skonałeś,
-(e)ś skonał 		skonałaś,
-(e)ś skonała 		skonałoś,
-(e)ś skonało 		skonaliście,
-(e)ście skonali 		skonałyście,
-(e)ście skonały
3rd skonał skonała skonało skonali skonały
impersonal skonano
conditional 1st skonałbym,
bym skonał 		skonałabym,
bym skonała 		skonałobym,
bym skonało 		skonalibyśmy,
byśmy skonali 		skonałybyśmy,
byśmy skonały
2nd skonałbyś,
byś skonał 		skonałabyś,
byś skonała 		skonałobyś,
byś skonało 		skonalibyście,
byście skonali 		skonałybyście,
byście skonały
3rd skonałby,
by skonał 		skonałaby,
by skonała 		skonałoby,
by skonało 		skonaliby,
by skonali 		skonałyby,
by skonały
impersonal skonano by
imperative 1st niech skonam skonajmy
2nd skonaj skonajcie
3rd niech skona niech skonają
anterior adverbial participle skonawszy
verbal noun skonanie
adjective

Further reading

  • skonać in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • skonać in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.