sortitus
Latin
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [sɔrˈtiː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [sorˈt̪iː.t̪us]
Etymology 1
Noun
sortītus m (genitive sortītūs); fourth declension
- lottery (drawing of lots)
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | sortītus | sortītūs |
| genitive | sortītūs | sortītuum |
| dative | sortītuī | sortītibus |
| accusative | sortītum | sortītūs |
| ablative | sortītū | sortītibus |
| vocative | sortītus | sortītūs |
Etymology 2
Adjective
sortītus (feminine sortīta, neuter sortītum, adverb sortītō); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | sortītus | sortīta | sortītum | sortītī | sortītae | sortīta | |
| genitive | sortītī | sortītae | sortītī | sortītōrum | sortītārum | sortītōrum | |
| dative | sortītō | sortītae | sortītō | sortītīs | |||
| accusative | sortītum | sortītam | sortītum | sortītōs | sortītās | sortīta | |
| ablative | sortītō | sortītā | sortītō | sortītīs | |||
| vocative | sortīte | sortīta | sortītum | sortītī | sortītae | sortīta | |
Derived terms
References
- “sortitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “sortitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "sortitus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- sortitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.