spicatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of spīcō (“furnish with spikes”), from spīca.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [spiːˈkaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [spiˈkaː.t̪us]
Participle
spīcātus (feminine spīcāta, neuter spīcātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | spīcātus | spīcāta | spīcātum | spīcātī | spīcātae | spīcāta | |
| genitive | spīcātī | spīcātae | spīcātī | spīcātōrum | spīcātārum | spīcātōrum | |
| dative | spīcātō | spīcātae | spīcātō | spīcātīs | |||
| accusative | spīcātum | spīcātam | spīcātum | spīcātōs | spīcātās | spīcāta | |
| ablative | spīcātō | spīcātā | spīcātō | spīcātīs | |||
| vocative | spīcāte | spīcāta | spīcātum | spīcātī | spīcātae | spīcāta | |
Derived terms
- testācea spīcāta
References
- “spicatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "spicatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- spicatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.