sprostać

Polish

From s- +‎ prostać.

sprostać pf

(intransitive, of people) to cope, to manage, to succeed (to achieve the desired result by doing something) [with dative]
Synonyms: podołać, zdołać
(intransitive, of people or things) to match up, to live up [with dative ‘to something’]
Synonym: dorównywać

Conjugation of *sprostać* pf
	person	singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		sprostać
future tense	1^st	sprostam			sprostamy
	2^nd	sprostasz			sprostacie
	3^rd	sprosta			sprostają
	impersonal	sprosta się
past tense	1^st	sprostałem, -(e)m sprostał	sprostałam, -(e)m sprostała	sprostałom, -(e)m sprostało	sprostaliśmy, -(e)śmy sprostali	sprostałyśmy, -(e)śmy sprostały
	2^nd	sprostałeś, -(e)ś sprostał	sprostałaś, -(e)ś sprostała	sprostałoś, -(e)ś sprostało	sprostaliście, -(e)ście sprostali	sprostałyście, -(e)ście sprostały
	3^rd	sprostał	sprostała	sprostało	sprostali	sprostały
	impersonal	sprostano
conditional	1^st	sprostałbym, bym sprostał	sprostałabym, bym sprostała	sprostałobym, bym sprostało	sprostalibyśmy, byśmy sprostali	sprostałybyśmy, byśmy sprostały
	2^nd	sprostałbyś, byś sprostał	sprostałabyś, byś sprostała	sprostałobyś, byś sprostało	sprostalibyście, byście sprostali	sprostałybyście, byście sprostały
	3^rd	sprostałby, by sprostał	sprostałaby, by sprostała	sprostałoby, by sprostało	sprostaliby, by sprostali	sprostałyby, by sprostały
	impersonal	sprostano by
imperative	1^st	niech sprostam			sprostajmy
	2^nd	sprostaj			sprostajcie
	3^rd	niech sprosta			niech sprostają
anterior adverbial participle		sprostawszy
verbal noun		sprostanie