spurciloquium
Latin
Etymology
From spurcus (“dirty”) + loquor (“I speak”) + -ium
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [spʊr.kɪˈɫɔ.kʷi.ũː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [spur.t͡ʃiˈlɔː.kʷi.um]
Noun
spurciloquium n (genitive spurciloquiī or spurciloquī); second declension
Declension
Second-declension noun (neuter).
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | spurciloquium | spurciloquia |
| genitive | spurciloquiī spurciloquī1 |
spurciloquiōrum |
| dative | spurciloquiō | spurciloquiīs |
| accusative | spurciloquium | spurciloquia |
| ablative | spurciloquiō | spurciloquiīs |
| vocative | spurciloquium | spurciloquia |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
References
- “spurciloquium”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- spurciloquium in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.