stipatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of stīpō.
Participle
stīpātus (feminine stīpāta, neuter stīpātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | stīpātus | stīpāta | stīpātum | stīpātī | stīpātae | stīpāta | |
| genitive | stīpātī | stīpātae | stīpātī | stīpātōrum | stīpātārum | stīpātōrum | |
| dative | stīpātō | stīpātae | stīpātō | stīpātīs | |||
| accusative | stīpātum | stīpātam | stīpātum | stīpātōs | stīpātās | stīpāta | |
| ablative | stīpātō | stīpātā | stīpātō | stīpātīs | |||
| vocative | stīpāte | stīpāta | stīpātum | stīpātī | stīpātae | stīpāta | |
References
- “stipatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- stipatus in Enrico Olivetti, editor (2003-2025), Dizionario Latino, Olivetti Media Communication
- “stipatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "stipatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- stipatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.