strwonić

Polish

Etymology

From s- +‎ trwonić. First attested in 1787.[1]

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈstrfɔ.ɲit͡ɕ/
  • Rhymes: -ɔɲit͡ɕ
  • Syllabification: strwo‧nić

Verb

strwonić pf

  1. (transitive) to waste, to squander (to lose something unnecessarily or stupidly)

Conjugation

Conjugation of strwonić pf
person singular plural
masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive strwonić
future tense 1st strwonię strwonimy
2nd strwonisz strwonicie
3rd strwoni strwonią
impersonal strwoni się
past tense 1st strwoniłem,
-(e)m strwonił 		strwoniłam,
-(e)m strwoniła 		strwoniłom,
-(e)m strwoniło 		strwoniliśmy,
-(e)śmy strwonili 		strwoniłyśmy,
-(e)śmy strwoniły
2nd strwoniłeś,
-(e)ś strwonił 		strwoniłaś,
-(e)ś strwoniła 		strwoniłoś,
-(e)ś strwoniło 		strwoniliście,
-(e)ście strwonili 		strwoniłyście,
-(e)ście strwoniły
3rd strwonił strwoniła strwoniło strwonili strwoniły
impersonal strwoniono
conditional 1st strwoniłbym,
bym strwonił 		strwoniłabym,
bym strwoniła 		strwoniłobym,
bym strwoniło 		strwonilibyśmy,
byśmy strwonili 		strwoniłybyśmy,
byśmy strwoniły
2nd strwoniłbyś,
byś strwonił 		strwoniłabyś,
byś strwoniła 		strwoniłobyś,
byś strwoniło 		strwonilibyście,
byście strwonili 		strwoniłybyście,
byście strwoniły
3rd strwoniłby,
by strwonił 		strwoniłaby,
by strwoniła 		strwoniłoby,
by strwoniło 		strwoniliby,
by strwonili 		strwoniłyby,
by strwoniły
impersonal strwoniono by
imperative 1st niech strwonię strwońmy
2nd strwoń strwońcie
3rd niech strwoni niech strwonią
passive adjectival participle strwoniony strwoniona strwonione strwonieni strwonione
anterior adverbial participle strwoniwszy
verbal noun strwonienie

References

  1. ^ Wincenty Skrzetuski (1787) Prawo polityczne narodu Polskiego (in Polish), w Drukarni J. K. Mci i Rzeczypospolitey, page 422

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.