stultiloquus
Latin
Etymology
From stultus (“foolish, stupid”) + -loquus (“speaking”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [stʊɫˈtɪ.ɫɔ.kʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [st̪ul̪ˈt̪iː.lo.kʷus]
Adjective
stultiloquus (feminine stultiloqua, neuter stultiloquum, comparative stultiloquentior, superlative stultiloquentissimus); first/second-declension adjective
- talking foolishly
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | stultiloquus | stultiloqua | stultiloquum | stultiloquī | stultiloquae | stultiloqua | |
| genitive | stultiloquī | stultiloquae | stultiloquī | stultiloquōrum | stultiloquārum | stultiloquōrum | |
| dative | stultiloquō | stultiloquae | stultiloquō | stultiloquīs | |||
| accusative | stultiloquum | stultiloquam | stultiloquum | stultiloquōs | stultiloquās | stultiloqua | |
| ablative | stultiloquō | stultiloquā | stultiloquō | stultiloquīs | |||
| vocative | stultiloque | stultiloqua | stultiloquum | stultiloquī | stultiloquae | stultiloqua | |
References
- “stultiloquus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- stultiloquus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.