succidens
Latin
Etymology 1
Present active participle of succidō.
Participle
succidēns (genitive succidentis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | succidēns | succidentēs | succidentia | ||
| genitive | succidentis | succidentium | |||
| dative | succidentī | succidentibus | |||
| accusative | succidentem | succidēns | succidentēs succidentīs |
succidentia | |
| ablative | succidente succidentī1 |
succidentibus | |||
| vocative | succidēns | succidentēs | succidentia | ||
1When used purely as an adjective.
Etymology 2
Present active participle of succīdō.
Participle
succīdēns (genitive succīdentis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | succīdēns | succīdentēs | succīdentia | ||
| genitive | succīdentis | succīdentium | |||
| dative | succīdentī | succīdentibus | |||
| accusative | succīdentem | succīdēns | succīdentēs succīdentīs |
succīdentia | |
| ablative | succīdente succīdentī1 |
succīdentibus | |||
| vocative | succīdēns | succīdentēs | succīdentia | ||
1When used purely as an adjective.