succisus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of succīdō.
Participle
succīsus (feminine succīsa, neuter succīsum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | succīsus | succīsa | succīsum | succīsī | succīsae | succīsa | |
| genitive | succīsī | succīsae | succīsī | succīsōrum | succīsārum | succīsōrum | |
| dative | succīsō | succīsae | succīsō | succīsīs | |||
| accusative | succīsum | succīsam | succīsum | succīsōs | succīsās | succīsa | |
| ablative | succīsō | succīsā | succīsō | succīsīs | |||
| vocative | succīse | succīsa | succīsum | succīsī | succīsae | succīsa | |
References
- “succisus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “succisus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "succisus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- succisus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.