succlamatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of succlāmō
Participle
succlāmātus (feminine succlāmāta, neuter succlāmātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | succlāmātus | succlāmāta | succlāmātum | succlāmātī | succlāmātae | succlāmāta | |
| genitive | succlāmātī | succlāmātae | succlāmātī | succlāmātōrum | succlāmātārum | succlāmātōrum | |
| dative | succlāmātō | succlāmātae | succlāmātō | succlāmātīs | |||
| accusative | succlāmātum | succlāmātam | succlāmātum | succlāmātōs | succlāmātās | succlāmāta | |
| ablative | succlāmātō | succlāmātā | succlāmātō | succlāmātīs | |||
| vocative | succlāmāte | succlāmāta | succlāmātum | succlāmātī | succlāmātae | succlāmāta | |
References
- succlamatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.