superbiens
Latin
Etymology
Present participle of superbiō.
Participle
superbiēns (genitive superbientis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | superbiēns | superbientēs | superbientia | ||
| genitive | superbientis | superbientium | |||
| dative | superbientī | superbientibus | |||
| accusative | superbientem | superbiēns | superbientēs superbientīs |
superbientia | |
| ablative | superbiente superbientī1 |
superbientibus | |||
| vocative | superbiēns | superbientēs | superbientia | ||
1When used purely as an adjective.