superinductus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of superindūcō.
Participle
superinductus (feminine superinducta, neuter superinductum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | superinductus | superinducta | superinductum | superinductī | superinductae | superinducta | |
| genitive | superinductī | superinductae | superinductī | superinductōrum | superinductārum | superinductōrum | |
| dative | superinductō | superinductae | superinductō | superinductīs | |||
| accusative | superinductum | superinductam | superinductum | superinductōs | superinductās | superinducta | |
| ablative | superinductō | superinductā | superinductō | superinductīs | |||
| vocative | superinducte | superinducta | superinductum | superinductī | superinductae | superinducta | |
References
- “superinductus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- superinductus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.