superpositus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of superpōnō.
Participle
superpositus (feminine superposita, neuter superpositum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | superpositus | superposita | superpositum | superpositī | superpositae | superposita | |
| genitive | superpositī | superpositae | superpositī | superpositōrum | superpositārum | superpositōrum | |
| dative | superpositō | superpositae | superpositō | superpositīs | |||
| accusative | superpositum | superpositam | superpositum | superpositōs | superpositās | superposita | |
| ablative | superpositō | superpositā | superpositō | superpositīs | |||
| vocative | superposite | superposita | superpositum | superpositī | superpositae | superposita | |
References
- “superpositus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “superpositus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "superpositus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- superpositus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.