supinum
Latin
Noun
supīnum n (genitive supīnī); second declension
- supine; In Latin language, a type of verbal noun used in the ablative and accusative cases, which shares the same stem as the passive participle.
Declension
Second-declension noun (neuter).
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | supīnum | supīna |
| genitive | supīnī | supīnōrum |
| dative | supīnō | supīnīs |
| accusative | supīnum | supīna |
| ablative | supīnō | supīnīs |
| vocative | supīnum | supīna |
Adjective
supīnum
- nominative neuter singular of supīnus
Norwegian Nynorsk
Noun
supinum n (definite singular supinumet, indefinite plural supinum, definite plural supinuma)
Swedish
Pronunciation
- IPA(key): /sɵpˈiːnˌɵm/
Noun
supinum n
Declension
| nominative | genitive | ||
|---|---|---|---|
| singular | indefinite | supinum | supinums |
| definite | supinumet | supinumets | |
| plural | indefinite | supinum | supinums |
| definite | supinumen | supinumens |