suppositus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of suppōnō.
Participle
suppositus (feminine supposita, neuter suppositum); first/second-declension participle
- subjected
- placed below
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | suppositus | supposita | suppositum | suppositī | suppositae | supposita | |
| genitive | suppositī | suppositae | suppositī | suppositōrum | suppositārum | suppositōrum | |
| dative | suppositō | suppositae | suppositō | suppositīs | |||
| accusative | suppositum | suppositam | suppositum | suppositōs | suppositās | supposita | |
| ablative | suppositō | suppositā | suppositō | suppositīs | |||
| vocative | supposite | supposita | suppositum | suppositī | suppositae | supposita | |
Descendants
References
- “suppositus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “suppositus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- suppositus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.