tabiet

Romanian

Etymology

Borrowed from Ottoman Turkish طبیعت (tabiʼat, nature), from Arabic طَبِيعَة (ṭabīʕa).

Noun

tabiet n (plural tabieturi)

  1. habit

Declension

Declension of tabiet
singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative-accusative tabiet tabietul tabieturi tabieturile
genitive-dative tabiet tabietului tabieturi tabieturilor
vocative tabietule tabieturilor