tabiet
Romanian
Etymology
Borrowed from Ottoman Turkish طبیعت (tabiʼat, “nature”), from Arabic طَبِيعَة (ṭabīʕa).
Noun
tabiet n (plural tabieturi)
Declension
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | ||
| nominative-accusative | tabiet | tabietul | tabieturi | tabieturile | |
| genitive-dative | tabiet | tabietului | tabieturi | tabieturilor | |
| vocative | tabietule | tabieturilor | |||