taciturnus
Latin
Etymology
tacitus (“still, quiet, silent”) + -urnus
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ta.kɪˈtʊr.nʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [t̪a.t͡ʃiˈt̪ur.nus]
Adjective
taciturnus (feminine taciturna, neuter taciturnum); first/second-declension adjective
- untalkative, taciturn, quiet, silent
- Marcus taciturnus est.
- Marcus is taciturn.
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | taciturnus | taciturna | taciturnum | taciturnī | taciturnae | taciturna | |
| genitive | taciturnī | taciturnae | taciturnī | taciturnōrum | taciturnārum | taciturnōrum | |
| dative | taciturnō | taciturnae | taciturnō | taciturnīs | |||
| accusative | taciturnum | taciturnam | taciturnum | taciturnōs | taciturnās | taciturna | |
| ablative | taciturnō | taciturnā | taciturnō | taciturnīs | |||
| vocative | taciturne | taciturna | taciturnum | taciturnī | taciturnae | taciturna | |
Descendants
References
- “taciturnus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “taciturnus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- taciturnus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.