transmissus
Latin
Etymology 1
Perfect passive participle of trānsmittō (“transmit”).
Participle
trānsmissus (feminine trānsmissa, neuter trānsmissum); first/second-declension participle
- transmitted, having been transmitted
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | trānsmissus | trānsmissa | trānsmissum | trānsmissī | trānsmissae | trānsmissa | |
| genitive | trānsmissī | trānsmissae | trānsmissī | trānsmissōrum | trānsmissārum | trānsmissōrum | |
| dative | trānsmissō | trānsmissae | trānsmissō | trānsmissīs | |||
| accusative | trānsmissum | trānsmissam | trānsmissum | trānsmissōs | trānsmissās | trānsmissa | |
| ablative | trānsmissō | trānsmissā | trānsmissō | trānsmissīs | |||
| vocative | trānsmisse | trānsmissa | trānsmissum | trānsmissī | trānsmissae | trānsmissa | |
Etymology 2
Noun
trānsmissus m (genitive trānsmissūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | trānsmissus | trānsmissūs |
| genitive | trānsmissūs | trānsmissuum |
| dative | trānsmissuī | trānsmissibus |
| accusative | trānsmissum | trānsmissūs |
| ablative | trānsmissū | trānsmissibus |
| vocative | trānsmissus | trānsmissūs |
References
- “transmissus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “transmissus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "transmissus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- transmissus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.