transpositus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of trānspōnō.
Participle
trānspositus (feminine trānsposita, neuter trānspositum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | trānspositus | trānsposita | trānspositum | trānspositī | trānspositae | trānsposita | |
| genitive | trānspositī | trānspositae | trānspositī | trānspositōrum | trānspositārum | trānspositōrum | |
| dative | trānspositō | trānspositae | trānspositō | trānspositīs | |||
| accusative | trānspositum | trānspositam | trānspositum | trānspositōs | trānspositās | trānsposita | |
| ablative | trānspositō | trānspositā | trānspositō | trānspositīs | |||
| vocative | trānsposite | trānsposita | trānspositum | trānspositī | trānspositae | trānsposita | |
References
- “transpositus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- transpositus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.