tributorius
Latin
Etymology
From tribūtor (“giver, imparter”) + -ius.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [trɪ.buːˈtoː.ri.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [t̪ri.buˈt̪ɔː.ri.us]
Adjective
tribūtōrius (feminine tribūtōria, neuter tribūtōrium); first/second-declension adjective
- of or concerning payment
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | tribūtōrius | tribūtōria | tribūtōrium | tribūtōriī | tribūtōriae | tribūtōria | |
| genitive | tribūtōriī | tribūtōriae | tribūtōriī | tribūtōriōrum | tribūtōriārum | tribūtōriōrum | |
| dative | tribūtōriō | tribūtōriae | tribūtōriō | tribūtōriīs | |||
| accusative | tribūtōrium | tribūtōriam | tribūtōrium | tribūtōriōs | tribūtōriās | tribūtōria | |
| ablative | tribūtōriō | tribūtōriā | tribūtōriō | tribūtōriīs | |||
| vocative | tribūtōrie | tribūtōria | tribūtōrium | tribūtōriī | tribūtōriae | tribūtōria | |
References
- “tributorius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- tributorius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.