tunicatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of tunicō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [tʊ.nɪˈkaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [t̪u.niˈkaː.t̪us]
Adjective
tunicātus (feminine tunicāta, neuter tunicātum); first/second-declension adjective
- wearing a tunic
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | tunicātus | tunicāta | tunicātum | tunicātī | tunicātae | tunicāta | |
| genitive | tunicātī | tunicātae | tunicātī | tunicātōrum | tunicātārum | tunicātōrum | |
| dative | tunicātō | tunicātae | tunicātō | tunicātīs | |||
| accusative | tunicātum | tunicātam | tunicātum | tunicātōs | tunicātās | tunicāta | |
| ablative | tunicātō | tunicātā | tunicātō | tunicātīs | |||
| vocative | tunicāte | tunicāta | tunicātum | tunicātī | tunicātae | tunicāta | |
Related terms
Descendants
- Italian: tonacato
- → English: tunicate
References
- “tunicatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “tunicatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- tunicatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.