turritus
Latin
Etymology
From turris (“tower”) + -ītus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [tʊrˈriː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [t̪urˈriː.t̪us]
Adjective
turrītus (feminine turrīta, neuter turrītum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | turrītus | turrīta | turrītum | turrītī | turrītae | turrīta | |
| genitive | turrītī | turrītae | turrītī | turrītōrum | turrītārum | turrītōrum | |
| dative | turrītō | turrītae | turrītō | turrītīs | |||
| accusative | turrītum | turrītam | turrītum | turrītōs | turrītās | turrīta | |
| ablative | turrītō | turrītā | turrītō | turrītīs | |||
| vocative | turrīte | turrīta | turrītum | turrītī | turrītae | turrīta | |
References
- “turritus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- turritus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.