udręczony

Polish

Etymology

From udręczyć +‎ -ony.

Pronunciation

  • IPA(key): /u.drɛnˈt͡ʂɔ.nɘ/
  • Rhymes: -ɔnɘ
  • Syllabification: u‧drę‧czo‧ny

Adjective

udręczony (comparative bardziej udręczony, superlative najbardziej udręczony, no derived adverb)

  1. tormented
  2. anguished

Declension

Declension of udręczony (hard)
singular plural
masculine animate masculine inanimate feminine neuter virile (= masculine personal) non-virile
nominative udręczony udręczona udręczone udręczeni udręczone
genitive udręczonego udręczonej udręczonego udręczonych
dative udręczonemu udręczonej udręczonemu udręczonym
accusative udręczonego udręczony udręczoną udręczone udręczonych udręczone
instrumental udręczonym udręczoną udręczonym udręczonymi
locative udręczonym udręczonej udręczonym udręczonych

Participle

udręczony (passive adjectival)

  1. masculine singular passive adjectival participle of udręczyć

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.