ungyrdan
Old English
Etymology
From un- + gyrdan. Cognate with Old High German antgurten.
Pronunciation
- IPA(key): /unˈɡyr.dɑn/, [unˈɡyrˠ.dɑn]
Verb
ungyrdan
Conjugation
Conjugation of ungyrdan (weak, class 1)
| infinitive | ungyrdan | ungyrdenne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | ungyrde | ungyrde |
| second person singular | ungyrdest, ungyrst, ungyrtst | ungyrdest |
| third person singular | ungyrdeþ, ungyrt | ungyrde |
| plural | ungyrdaþ | ungyrdon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | ungyrde | ungyrde |
| plural | ungyrden | ungyrden |
| imperative | ||
| singular | ungyrd | |
| plural | ungyrdaþ | |
| participle | present | past |
| ungyrdende | ungyrded | |
Descendants
- Middle English: ungirden
- English: ungird (possibly)
References
- Joseph Bosworth, T. Northcote Toller (1898) “ungyrdan”, in An Anglo-Saxon Dictionary[1], second edition, Oxford: Oxford University Press.