unicornis
Latin
Etymology
From ūni- (“one”) + cornū (“horn”) + -is, a calque of Ancient Greek μονόκερως (monókerōs).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [uː.nɪˈkɔr.nɪs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [u.niˈkɔr.nis]
Adjective
ūnicornis (neuter ūnicorne); third-declension two-termination adjective
Declension
Third-declension two-termination adjective.
singular | plural | ||||
---|---|---|---|---|---|
masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
nominative | ūnicornis | ūnicorne | ūnicornēs | ūnicornia | |
genitive | ūnicornis | ūnicornium | |||
dative | ūnicornī | ūnicornibus | |||
accusative | ūnicornem | ūnicorne | ūnicornēs ūnicornīs |
ūnicornia | |
ablative | ūnicornī | ūnicornibus | |||
vocative | ūnicornis | ūnicorne | ūnicornēs | ūnicornia |
Related terms
Noun
ūnicornis m (genitive ūnicornis); third declension
- (mythology) A unicorn.
- Synonyms: monocerōs, ūnicornuus
Declension
Third-declension noun (i-stem).
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | ūnicornis | ūnicornēs |
genitive | ūnicornis | ūnicornium |
dative | ūnicornī | ūnicornibus |
accusative | ūnicornem | ūnicornēs ūnicornīs |
ablative | ūnicorne | ūnicornibus |
vocative | ūnicornis | ūnicornēs |
Descendants
- → Catalan: unicorn
- → Italian: unicorno, alicorno, liocorno
- → Old French: unicorne
- → Old High German: einhurno, einhorn, einhorno, einhurn (calque)
- → Spanish: unicornio
References
- “unicornis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- unicornis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.