uppkomma
Swedish
Etymology
Verb
uppkomma (present uppkommer, preterite uppkom, supine uppkommit, imperative uppkom)
- to originate
Conjugation
| active | passive | |||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | uppkomma | — | ||
| supine | uppkommit | — | ||
| imperative | uppkom | — | ||
| imper. plural1 | uppkommen | — | ||
| present | past | present | past | |
| indicative | uppkommer | uppkom | — | — |
| ind. plural1 | uppkomma | uppkommo | — | — |
| subjunctive2 | uppkomme | uppkomme | — | — |
| present participle | uppkommande | |||
| past participle | uppkommen | |||
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.