urbicapus
Latin
Etymology
Coined by Plautus, from urbs (“city”) + capiō (“to capture”) + -us.
Noun
urbicapus m (genitive urbicapī); second declension
- (hapax legomenon) a city capturer
- c. 206 BCE, Plautus, Miles Gloriosus 1052-1055:
- Mil. Te compellare et complecti et contrectare. Nam nisi tu illi fers suppetias, iam illa animum despondebit. Age, mi Achilles, fiat quod te oro, serva illam pulchram pulchre, exprome benignum ex te ingenium, urbicape, occisor regum.
- (please add an English translation of this quotation)
- Mil. Te compellare et complecti et contrectare. Nam nisi tu illi fers suppetias, iam illa animum despondebit. Age, mi Achilles, fiat quod te oro, serva illam pulchram pulchre, exprome benignum ex te ingenium, urbicape, occisor regum.
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | urbicapus | urbicapī |
| genitive | urbicapī | urbicapōrum |
| dative | urbicapō | urbicapīs |
| accusative | urbicapum | urbicapōs |
| ablative | urbicapō | urbicapīs |
| vocative | urbicape | urbicapī |
References
- “urbicapus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- urbicapus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.