usuarius
Latin
Etymology
From ūsus (“use”) + -ārius (suffix forming relational adjectives and agent nouns).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [uː.suˈaː.ri.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [u.s̬uˈaː.ri.us]
Adjective
ūsuārius (feminine ūsuāria, neuter ūsuārium); first/second-declension adjective
- That which is used but not possessed.
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | ūsuārius | ūsuāria | ūsuārium | ūsuāriī | ūsuāriae | ūsuāria | |
| genitive | ūsuāriī | ūsuāriae | ūsuāriī | ūsuāriōrum | ūsuāriārum | ūsuāriōrum | |
| dative | ūsuāriō | ūsuāriae | ūsuāriō | ūsuāriīs | |||
| accusative | ūsuārium | ūsuāriam | ūsuārium | ūsuāriōs | ūsuāriās | ūsuāria | |
| ablative | ūsuāriō | ūsuāriā | ūsuāriō | ūsuāriīs | |||
| vocative | ūsuārie | ūsuāria | ūsuārium | ūsuāriī | ūsuāriae | ūsuāria | |
Noun
ūsuārius m (genitive ūsuāriī or ūsuārī); second declension
- A person with the legal rights of ūsus; a person who can use a property to which they do not have legal ownership or rights.
- (New Latin) A user.
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | ūsuārius | ūsuāriī |
| genitive | ūsuāriī ūsuārī1 |
ūsuāriōrum |
| dative | ūsuāriō | ūsuāriīs |
| accusative | ūsuārium | ūsuāriōs |
| ablative | ūsuāriō | ūsuāriīs |
| vocative | ūsuārie | ūsuāriī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Descendants
References
- “usuarius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- usuarius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.