vaanvoerder

Dutch

Etymology

From vaan +‎ voeren +‎ -er, calque of German Fahnenführer. First attested in the 17th century.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈvaːnˌvur.dər/, [-vuːr-]
  • Hyphenation: vaan‧voer‧der

Noun

vaanvoerder m (plural vaanvoerders)

  1. (archaic) ensign (officiel bearing a battle standard or vane)
    Synonyms: vaandrager, vaandrig