vagatus
Latin
Etymology
Perfect active participle of vagor (“to ramble, to wander”).
Participle
vagātus (feminine vagāta, neuter vagātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | vagātus | vagāta | vagātum | vagātī | vagātae | vagāta | |
| genitive | vagātī | vagātae | vagātī | vagātōrum | vagātārum | vagātōrum | |
| dative | vagātō | vagātae | vagātō | vagātīs | |||
| accusative | vagātum | vagātam | vagātum | vagātōs | vagātās | vagāta | |
| ablative | vagātō | vagātā | vagātō | vagātīs | |||
| vocative | vagāte | vagāta | vagātum | vagātī | vagātae | vagāta | |
References
- “vagatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- vagatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.