vangi
See also: Vangi
Icelandic
Etymology
From Old Norse vangi, from Proto-Germanic *wangô.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈvauɲcɪ/
- Rhymes: -auɲcɪ
Noun
vangi m (genitive singular vanga, nominative plural vangar)
Declension
| singular | plural | |||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | vangi | vanginn | vangar | vangarnir |
| accusative | vanga | vangann | vanga | vangana |
| dative | vanga | vanganum | vöngum | vöngunum |
| genitive | vanga | vangans | vanga | vanganna |
Old Norse
Etymology 1
From Proto-Germanic *wangô.
Noun
vangi m (genitive vanga)
- (upper) cheek
Declension
| masculine | singular | plural | ||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | vangi | vanginn | vangar | vangarnir |
| accusative | vanga | vangann | vanga | vangana |
| dative | vanga | vanganum | vǫngum | vǫngunum |
| genitive | vanga | vangans | vanga | vanganna |
Further reading
Zoëga, Geir T. (1910) “vangi”, in A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press; also available at the Internet Archive
Etymology 2
Noun
vangi
- dative singular of vangr