vanhelga
Swedish
Etymology
Verb
vanhelga (present vanhelgar, preterite vanhelgade, supine vanhelgat, imperative vanhelga)
Conjugation
| active | passive | |||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | vanhelga | vanhelgas | ||
| supine | vanhelgat | vanhelgats | ||
| imperative | vanhelga | — | ||
| imper. plural1 | vanhelgen | — | ||
| present | past | present | past | |
| indicative | vanhelgar | vanhelgade | vanhelgas | vanhelgades |
| ind. plural1 | vanhelga | vanhelgade | vanhelgas | vanhelgades |
| subjunctive2 | vanhelge | vanhelgade | vanhelges | vanhelgades |
| present participle | vanhelgande | |||
| past participle | vanhelgad | |||
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.