verecundor
Latin
Etymology
From verēcundus + -ō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [wɛ.reːˈkʊn.dɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ve.reˈkun̪.d̪or]
Verb
verēcundor (present infinitive verēcundārī); first conjugation, deponent, no perfect or supine stems
Conjugation
| indicative | singular | plural | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | verēcundor | verēcundāris, verēcundāre |
verēcundātur | verēcundāmur | verēcundāminī | verēcundantur | ||||||
| imperfect | verēcundābar | verēcundābāris, verēcundābāre |
verēcundābātur | verēcundābāmur | verēcundābāminī | verēcundābantur | |||||||
| future | verēcundābor | verēcundāberis, verēcundābere |
verēcundābitur | verēcundābimur | verēcundābiminī | verēcundābuntur | |||||||
| subjunctive | singular | plural | |||||||||||
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | verēcunder | verēcundēris, verēcundēre |
verēcundētur | verēcundēmur | verēcundēminī | verēcundentur | ||||||
| imperfect | verēcundārer | verēcundārēris, verēcundārēre |
verēcundārētur | verēcundārēmur | verēcundārēminī | verēcundārentur | |||||||
| imperative | singular | plural | |||||||||||
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | — | verēcundāre | — | — | verēcundāminī | — | ||||||
| future | — | verēcundātor | verēcundātor | — | — | verēcundantor | |||||||
| non-finite forms | infinitive | participle | |||||||||||
| active | passive | active | passive | ||||||||||
| present | verēcundārī | — | verēcundāns | — | |||||||||
| future | — | — | — | verēcundandus | |||||||||
| verbal nouns | gerund | supine | |||||||||||
| genitive | dative | accusative | ablative | accusative | ablative | ||||||||
| verēcundandī | verēcundandō | verēcundandum | verēcundandō | — | — | ||||||||
References
“verecundor”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press