veritus
Latin
Etymology
Perfect participle of vereor.
Participle
veritus (feminine verita, neuter veritum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | veritus | verita | veritum | veritī | veritae | verita | |
| genitive | veritī | veritae | veritī | veritōrum | veritārum | veritōrum | |
| dative | veritō | veritae | veritō | veritīs | |||
| accusative | veritum | veritam | veritum | veritōs | veritās | verita | |
| ablative | veritō | veritā | veritō | veritīs | |||
| vocative | verite | verita | veritum | veritī | veritae | verita | |
References
- “veritus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “veritus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "veritus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- veritus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- (ambiguous) veracity: veritas
- (ambiguous) in everything nature defies imitation: in omni re vincit imitationem veritas
- (ambiguous) veracity: veritas