vetitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of vetō.
Participle
vetitus (feminine vetita, neuter vetitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | vetitus | vetita | vetitum | vetitī | vetitae | vetita | |
| genitive | vetitī | vetitae | vetitī | vetitōrum | vetitārum | vetitōrum | |
| dative | vetitō | vetitae | vetitō | vetitīs | |||
| accusative | vetitum | vetitam | vetitum | vetitōs | vetitās | vetita | |
| ablative | vetitō | vetitā | vetitō | vetitīs | |||
| vocative | vetite | vetita | vetitum | vetitī | vetitae | vetita | |
References
- “vetitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- vetitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.