viaticus
Latin
Etymology
From via (“road, path”) + -āticus (adjective-forming suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [wiˈaː.tɪ.kʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [viˈaː.t̪i.kus]
Adjective
viāticus (feminine viātica, neuter viāticum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | viāticus | viātica | viāticum | viāticī | viāticae | viātica | |
| genitive | viāticī | viāticae | viāticī | viāticōrum | viāticārum | viāticōrum | |
| dative | viāticō | viāticae | viāticō | viāticīs | |||
| accusative | viāticum | viāticam | viāticum | viāticōs | viāticās | viātica | |
| ablative | viāticō | viāticā | viāticō | viāticīs | |||
| vocative | viātice | viātica | viāticum | viāticī | viāticae | viātica | |
Derived terms
Descendants
- → English: viatic
Adjective
viāticus (feminine viātica, neuter viāticum); first/second-declension adjective
- A ride; a journey or a trip in a vehicle, on an animal/object, etc.
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | viaticus | viaticī |
| genitive | viaticī | viaticōrum |
| dative | viaticō | viaticīs |
| accusative | viaticum | viaticōs |
| ablative | viaticō | viaticīs |
| vocative | viatice | viaticī |
References
- “viaticus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "viaticus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- viaticus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.