vicanus
Latin
Etymology
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [wiːˈkaː.nʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [viˈkaː.nus]
Adjective
vīcānus (feminine vīcāna, neuter vīcānum); first/second-declension adjective
- (relational) village
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | vīcānus | vīcāna | vīcānum | vīcānī | vīcānae | vīcāna | |
| genitive | vīcānī | vīcānae | vīcānī | vīcānōrum | vīcānārum | vīcānōrum | |
| dative | vīcānō | vīcānae | vīcānō | vīcānīs | |||
| accusative | vīcānum | vīcānam | vīcānum | vīcānōs | vīcānās | vīcāna | |
| ablative | vīcānō | vīcānā | vīcānō | vīcānīs | |||
| vocative | vīcāne | vīcāna | vīcānum | vīcānī | vīcānae | vīcāna | |
Noun
vīcānus m (genitive vīcānī); second declension
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | vīcānus | vīcānī |
| genitive | vīcānī | vīcānōrum |
| dative | vīcānō | vīcānīs |
| accusative | vīcānum | vīcānōs |
| ablative | vīcānō | vīcānīs |
| vocative | vīcāne | vīcānī |
References
- “vicanus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “vicanus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- vicanus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.