vigecuplus
Latin
| 200 | ||||
| [a], [b] ← 10 | XX 20 |
30 → [a], [b], [c] | ||
|---|---|---|---|---|
| 2 | ||||
| Cardinal: vīgintī Ordinal: vīcēsimus, vīgēsimus, vīcēnsimus, vīgēnsimus, vīcēnsumus Adverbial: vīciēs, vīciēns, vīgēsiēs Proportional: vīgecuplus, vīcecuplus, vigincuplus Distributive: vīcēnus, vīgēnus Fractional: vīcēsimus, vīgēsimus, vīcēnsimus, vīgēnsimus, vīcēnsumus | ||||
Alternative forms
- vicecuplus
Etymology
From vīgintī (“twenty”) + -plus, with -cu- or -ecu- after decuplus.
Numeral
vīgecuplus (feminine vīgecupla, neuter vīgecuplum); first/second-declension numeral
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | vīgecuplus | vīgecupla | vīgecuplum | vīgecuplī | vīgecuplae | vīgecupla | |
| genitive | vīgecuplī | vīgecuplae | vīgecuplī | vīgecuplōrum | vīgecuplārum | vīgecuplōrum | |
| dative | vīgecuplō | vīgecuplae | vīgecuplō | vīgecuplīs | |||
| accusative | vīgecuplum | vīgecuplam | vīgecuplum | vīgecuplōs | vīgecuplās | vīgecupla | |
| ablative | vīgecuplō | vīgecuplā | vīgecuplō | vīgecuplīs | |||
| vocative | vīgecuple | vīgecupla | vīgecuplum | vīgecuplī | vīgecuplae | vīgecupla | |
Descendants
- Italian: vigecuplo
References
- R. E. Latham, D. R. Howlett, & R. K. Ashdowne, editors (1975–2013), “vigecuplus”, in Dictionary of Medieval Latin from British Sources[1], London: Oxford University Press for the British Academy, →ISBN, →OCLC